Zou een Personal Trainer me wel aan het bootcampen krijgen? Zou hij of zij er iedere training voor zorgen dat ik tot het uiterste zou gaan? Dat ik het plezier in sporten zou vinden, zoals ik dat ook bij boksen ervaar? Want als ik sporten in mijn gezonde levensstijl wil integreren dan is het sjaak-afhaak-gedrag dat ik regelmatig vertoon natuurlijk niet het gewenste. Dan moet er wekelijks meer worden gedaan dan een uurtje boksen en een paar wandelingetjes van vijf kilometer.
Sinds begin deze week heb ik een coach op werkgebied. Patty Golsteijn is tot eind juni mijn Personal Ass-kicker. We hebben nu één Skype-sessie gehad en ze weet me met haar woorden meteen te motiveren. Door haar mailtjes over de aanpak van de komende drie maanden heb ik zelfs zin gekregen om mijn administratie bij te werken. Tot grote opluchting van mijn accountant die na veel zeuren dan eindelijk mijn kilometeradministratie 2012 in handen heeft. Ze geeft mij energie om projecten als Mijn Gezonde Leven, Twijfelmoeder en BlogQueen goed op de kaart te zetten.
Zou dat op sportgebied ook zo werken? Heb ik gewoon een keiharde reset nodig, waarna ik ook zelf zin krijg om me helemaal in het zweet te werken? Ik ben benieuwd. Zou er überhaupt een coach de uitdaging aandurven om met mij te trainen? Ik je mezelf. Ik kan erg goed mekkeren. Zeuren over het feit dat ik echt niet meer in me heb. Zouden we dat kunnen doorbreken?
