Als de wekker gaat, heb ik er meteen weer zin in. Op wat kleine pijntjes na, voel ik me goed en kijk ik uit naar de dag van Wijchen. Ik weet van andere lopers dat dit een lastige dag is. Je denkt namelijk keer op keer dat je Wijchen door bent, maar dan maak je weer een lus en wandel je een paar kilometer later weer deze plaats in. Het stuk dat we door Nijmegen moeten lopen (een kilometer of vijf) is ook verschrikkelijk saai, maar gelukkig tref ik mijn loopmaatje van gisteren weer. Ik verlies hem alleen uit het oog als ik na een kilometer of tien in gesprek raak met een dame over TwijfelMoeder.
Samen met deze lerares, die een vriendin blijkt van freelance journaliste die ik nog van mijn opleiding ken, loop ik al kletsend door. Zij pauzeert niet. Ze last alleen sanitaire stops in. Eten en drinken, doet ze gewoon onderweg. Dat vind ik iets te veel van het goede dus ik besluit om in Wijchen toch ergens te gaan zitten om te eten. Niet veel later tref ik ook mijn ouders. Zij vertellen dat mijn loopmaatje ook is gepasseerd. En heel toevallig tref ik hem een paar kilometer later ook aan.
Voor Nijmegen zie ik opeens een dame lopen die net als ik lid is van de Onderneemsterren, een dames-netwerk hier in de regio. Ik zie dat ze het moeilijk heeft. Ze heeft het over opgeven. Omdat dat zonde zou zijn zo vlak voor de finish – we moeten nog een kilometer of zeven – besluit ik met haar verder te lopen. Mijn loopmaat loopt te snel voor haar, dus die zwaai ik weer uit. We hebben nog tijd zat, dus ik maak me niet druk. Maar als we eindelijk in Nijmegen zijn en het blijkt nog ruim drie kilometer te zijn, dan begin ik het ook te voelen. We motiveren elkaar en komen zo samen over de streep.
Ik weet dat Michiel thuis aan het werk is en heb gezien dat je met de auto vlakbij de Wedren kan komen. Als ik vraag of hij ons op wil komen halen, stribbelt hij dan ook niet tegen. Zo: dan hoeven we die extra anderhalve kilometer naar het station in ieder geval niet te lopen. Mijn mede-loopster besluit dat ze morgen toch niet van start gaat. Ze heeft te veel pijn. Dat is het haar niet waard. Zelf begin ik ook te twijfelen, maar opgeven is voor mij geen optie.
