Wat is het fijn dat ik mijn hart kan luchten bij mijn personal trainer. Deze week wil het niet echt vlotten. Ik heb het gevoel dat ik stil sta. Als Bart maandagochtend vraagt hoe het gaat, deel ik dan ook mijn onzekerheid. Natuurlijk ben ik ontzettend lekker bezig in de sportschool, maar is dat wel voldoende. Doe ik thuis ook wel genoeg mijn best?
Ik denk dat het faalangst is. De afgelopen weken is het resultaat natuurlijk iedere keer geweldig geweest, maar wat als er nu niets meer af gaat? Wat als die oliebollen en droge witte wijntjes echt te veel waren. Ik ben vrijdag na het sporten ook nog een uur gaan wandelen met een vriendin, zondag heb ik een uurtje gedanst en ik ben alle drie de keren braaf op mijn afspraak met mijn personal trainer verschenen; daar ligt het dus niet aan.
Als ik mijn verhaal heb gedaan, is het gevoel ook weg. Ik kan er toch niets aan veranderen; woensdag zien we wel. Bart strooit daarnaast met complimenten, want aan mijn inzet in de sportschool ligt het volgens hem echt niet. Trainen met zwaardere gewichten, meerdere herhalingen; ik doe het zonder klagen. Als ik de crosstrainer moet instellen, ga ik zelf al voor een hoger niveau en de volle twintig minuten.
Ik kijk uit naar woensdag, dan kan ik deze week achter me laten. En op naar nog beter resultaat…
