Spinning is volgens mijn personal trainer wel iets voor mij. Nou, na twintig minuten heb ik een korte samenvatting voor je. Spinning dat is afzien op een racefiets. De zweetdruppels die over mijn voorhoofd glijden, maken het afzien wel draaglijker. Alles voor het goede doel tenslotte.

Na ruim een uur trainen mag ik mijn sportbroek omruilen voor een wielrenbroek. Ja, zo’n strakke zwarte met een zeem er in. Ietwat ongemakkelijk (ik vind het er namelijk niet uitzien bij mezelf) loop ik door de sportschool naar de zaal waar alle fietsen opgesteld zijn. Ziet er best gezellig uit al die fietsen. Maar ik heb al genoeg spinners in de weer gezien om te weten dat het niet gezellig, maar vooral zwoegen is.

Bart helpt me bij de instelling van het zadel. Dit kan zowel omhoog en omlaag, maar ook naar voor en achteren. Door de fiets goed in te stellen, zit je er op zoals op een racefiets. En als de beamer dan ook nog een Italiaans landschap op de muur projecteert, voel ik me als een ware wielrenner.

Helaas is ontspannen trappen en genieten van het landschap er echt niet bij. De virtuele instructrice geeft de ene na de andere opdracht. Bijdraaien voor meer weerstand, handen op een andere plek op het stuur en natuurlijk ook op de pedalen staan. Juist, dat zijn voor mij echt te veel instructies. Als ik vanuit de staande houding weer wil gaan zitten, vliegt mijn linkervoet van het pedaal en ziet het er voor anderen vast heel grappig uit.

Het is ook nog eens loeizwaar. Het zweet gutst over mijn voorhoofd. En af en toe heb ik ‘m zover op moeten schakelen, dat ik de pedalen amper rondkrijg. Gelukkig staat Bart aan mijn zijde. Hij zorgt ervoor dat ik echt tot het uiterste ga. Na twintig minuten stap ik wankelend van de fiets. Wat was dit afzien. Volgende week weer een nieuwe poging.