Twintig minuten op de crosstrainer… als je dat drie weken geleden had gezegd, had ik je uitgelachen. Zeker als je me er bij had verteld dat het niveau keer op keer versprong, omdat mijn personal trainer voor de verrassingsoptie had gekozen. Dat ik dit kan… Twintig minuten vol gaan, en dan nog steeds lachend – maar wel met trillende benen – van de crosstrainer komen.
Vandaag heb ik weer getraind bij Lifestyle Healthcenter Gennep. Mijn personal trainer is zoals gebruikelijk weer vrolijk gestemd. Maar ik merk ook meteen dat hij me vandaag flink gaat uitdagen. Opeens is niets hetzelfde. Het spier-circuit moet ik in een andere volgorde uitvoeren, zodat mijn spieren iets minder rust krijgen dan in de eerste keren. Daar worden ze alleen maar sterker van (en mijn lijf strakker, toch…) en het zorgt ook weer voor de variatie die je in een training moet blijven houden, aldus Bart. Het mag niet te veel routine werk gaan worden. Je moet jezelf blijven uitdagen. Nu ben ik natuurlijk nog ontzettend gemotiveerd, maar als we straks wat langer bezig zijn moet ik er ook nog plezier aan blijven beleven.
En wat strakker worden van spieren betreft, is het natuurlijk ook weer tijd voor wat buikspieroefeningen op het matje. Het gaat steeds beter, maar de oefeningen die ik samen met Bart uitvoer blijven pittig. Echt, het standaardbuikspierkwartiertje bij de meeste sportscholen is er niets bij. Althans, zo voelt het… Kan natuurlijk ook aan mijn buikspieren liggen. Die zijn nog niet zo ver. Na wat tips om mijn nekspieren ook thuis te trainen, is het tijd om me in het zweet te werken.
Het is tijd voor de crosstrainer. Als ik na een paar minuten vraag hoelang ik mag, kaatst hij de bal terug: ‘wat had je gedacht?’ Ik heb gedurende de lessen eigenlijk helemaal geen gedachten. Die blokkeer ik. Ik weet namelijk dat ik in het verleden veel te veel gefocust was op het aantal minuten wat ik in de weer was. Zelfs tijdens de Vierdaagse telde ik zo. Dus nee, ik heb geen idee. Of toch wel, de afgelopen keer heb ik iedere keer acht minuten op dat apparaat gestaan. Ik zie de klok, en stel dat dus voor.
Niet dus… het is tijd voor een ‘mind fuck’ terwijl hij zegt dat ik op een lager tempo twintig minuten kan, kan ik op een hoger tempo wel een kwartier vol maken. Ik loop nog steeds makkelijk – mijn ademhaling wordt wel wat zwaarder, hartslag gaat omhoog – dus ik geef aan dat ik het hoge tempo wel vol kan houden. En terwijl ik denk: zo nog maar een paar minuten, vertelt Bart lachend dat ik dat ook wel tot twintig minuten kan volhouden. Michiel – die me komt ophalen, omdat hij toch in de buurt was – lacht. En maakt vervolgens deze foto… Zo zie ik er dus uit na twintig minuten op het crosstrainer. Ik heb het gehaald. Wat voelt dat weer goed. Mijn benen branden nog steeds, maar dat is allemaal voor het goede doel.
